Напишите пж рассказ на татарском про зайца

Бер вакытта, матур урманда, ак зайц яши иде. Аның исеме – Куян. Куян бик шаян, акыллы һәм тиз иде. Ул һәр көнне урман буенча сикереп йөреп, дуслары – башка хайваннар белән уеннар уйный иде.

Көннәрнең берендә, Куян зур бер бәйрәм оештырырга булды. Ул дусларын чакырып, урманның матур урынына җыеп, уеннар, ашлар әзерләде. Куянның дуслары: бөҗәк, куян, һәм мәче, бик шатландылар. Алар бергәләп күңелле вакыт уздырдылар.

Бәйрәм вакытында Куян, дусларына, “Без бергә булганда, һәрвакыт шатлыкта яшибез!” – диде. Барысы да бу фикер белән килешеп, Куянны мактады. Шулай итеп, Куянның бәйрәме бик күңелле һәм истә калырлык булды.

Шуннан соң, Куян һәм аның дуслары һәрвакыт бергә булып, шатлык һәм дуслыкның никадәр мөһим икәнен белеп, урманда яшәүләрен дәвам иттеләр.

Борын-борын заманда, бер зур урманда, ак зәйтүннәр арасында, ак зәйтүннең янында, зәңгәр күзле бер зәйтүн яши иде. Аның исеме – Зәйтүн. Зәйтүн бик акыллы һәм шаян иде. Ул һәрвакыт тирә-юньдәге хайваннар белән уйнарга, аларга ярдәм итәргә яратты.

Көннәрдән бер көнне, Зәйтүн урманның читендә, зур бер юлдан узганда, юл буенда бер матур чәчәк күрде. Чәчәк бик гүзәл иде, ләкин күпләр аны күрми калды. Зәйтүн, чәчәкне күреп, аның янына якынлашты. Чәчәкнең хуш исен иснәгәндә, аның күңеленә шатлык тыгылды. "Ни өчен бу чәчәккә беркем дә игътибар итми?" – дип уйлады ул.

Шул вакытта Зәйтүн, чәчәкнең янында утыра торган башка хайваннарны җыярга булды. Ул уңайлы урын сайлап, хайваннарны чакырды. Барысы да җыелды: куяннар, тиеннәр, кошлар. Зәйтүн аларга чәчәк турында сөйләде, аның матурлыгын һәм хуш исен аңлатты. Хайваннар да Зәйтүннең сөйләгәннәрен тыңлагач, чәчәккә игътибар итә башладылар.

Зәйтүн, чәчәкне саклау өчен, хайваннарга идея тәкъдим итте: "Ни өчен без бу чәчәккә бергәләп кайгыртмаска? Без аны суарырбыз, тирәсен чистартырбыз, һәм ул тагын да матуррак булыр!" Хайваннар шатланып ризалаштылар. Алар чәчәкне саклап калу өчен көн саен бергә җыелдылар.

Вакыт узган саен, чәчәк тагын да матурланды, аның яфраклары яшелләнде, һәм ул күп кенә яңа чәчәкләр ача башлады. Урмандагы барлык хайваннар, Зәйтүннең акыллы идеясы аркасында, чәчәкне күреп, аның матурлыгына сокланырга өйрәнделәр.

Зәйтүн, чәчәкне саклау белән генә чикләнмичә, хайваннар арасында дуслыкны ныгыту өчен төрле уеннар, бәйрәмнәр оештыра башлады. Алар бергәләп рәхәтләнеп күңел ачтылар, яңа дуслар таптылар.

Шулай итеп, Зәйтүннең акыллылыгы һәм игътибарлылыгы аркасында, урмандагы хайваннар берләшеп, чәчәкне генә түгел, ә бер-берсен дә саклап калдылар. Алар бергә яши башладылар, дуслык, ярдәмләшү һәм бер-берсенә хөрмәт белән тулы матур тормыш алып бардылар.

Шушы рәвешле, Зәйтүн һәм аның дуслары урмандагы иң бәхетле хайваннар булып яши башладылар, һәм аларның дуслыгы һәрвакыт чәчәк кебек матур һәм бөек булды.

Бер урманда бик матур һәм тырыш куян яшәгән. Аның исеме Акбай иде. Ул һәрвакыт уяу, җитез һәм бик акыллы булды. Акбайның йомшак ак төстәге йоны ерактан ук ялтырап тора иде, шуңа күрә аны бөтен урман җәнлекләре таныйлар һәм хөрмәт итәләр.

Бер көнне урманда зур җыелыш булды. Барлык җәнлекләр җыелып, урманга килгән яңа куркыныч турында сөйләделәр. Ул — ач бүре. Бүре урмандагы җәнлекләрнең тынычлыгын бозып, аларны куркытып йөри икән. Бөтен җәнлекләр "Нишләргә?" дип кайгыра башладылар.

Акбай бу сөйләшүне тыңлап, үзенең дусларына ярдәм итәргә карар кылды. Ул бик батыр һәм акыллы булуы белән билгеле иде. Шул сәбәпле, ул бүрене алдап, аны урманнан читкә алып китәргә уйлады.

Икенче көнне Акбай бүрене эзләп тапты һәм аңа үзенең иң тәмле урыннарын күрсәтергә вәгъдә итте. Бүре, Акбайның сүзләренә ышанып, аның артыннан китте. Ләкин куян аны урманнан читкә, биек тау башына алып барды. Анда бүре ялгышып текә ташлар өстенә егылды һәм кире урманга кайта алмас булды.

Барлык җәнлекләр Акбайның батырлыгына сокландылар һәм аны зурладылар. Шуннан соң урманда тынычлык кире кайтты, һәм Акбай үзенең яраткан дуслары белән шатланып яшәргә дәвам итте.

Бу гади генә куян турында хикәя түгел, ә батырлык, дуслык һәм акыллылык турында тормыш сабагы.